Bilmediği bir şey vardı, eşi kendisini kontrol ediyordu. Bu gerçekle yıllarca yaşadılar birlikte. Ta ki adam eve dönene kadar. Kapıyı açtı, eşine seslendi, ama cevap yoktu. Odaları tek tek gezdi… hiçbir iz yoktu. Telefonu aradı, kapalıydı. “Aldatılıyorum” diye düşündü. Ailesi, arkadaşları, komşuları… kimse görmemişti eşini. Saatler geçti, ama ses yoktu. Akşam olunca, kararını verdi: boşanacaktı. Avukat arkadaşına dava açtırdı. Eve döndüğünde, her şeyi attı, yırttı, yaktı. Geriye sadece bir sevgililer günü kartı kaldı. “Hep seninim, hep senin kalacağım” yazıyordu. Nefretle duvara astı, ama telefon çaldığında fark etti: eli kan içindeydi. Hastaneden arayan, eşinin yaralı olduğunu söyledi. Koştu hastaneye. Eşini kaybetmişti. Sonra, doğum gününde teslim edilen hediyelerle karşılaştı. Eşi, önceden seçtiği hediyeleri bırakmıştı. Son mektupta, “Belki son, belki hep yarım kalmıştır, ama eş güdümlü kutlayacağız” yazıyordu. Gözyaşları arasında, ön yargılarını kırmıştı.